ಕರುಣಾಳು ಬಾ ಬೆಳಕೆ - ಬಿ ಎಂ ಶ್ರೀಕಂಠಯ್ಯ

ಕರುಣಾಳು ಬಾ ಬೆಳಕೆ ಮುಸುಕಿದೀ ಮಬ್ಬಿನಲಿ
ಕೈ ಹಿಡಿದು ನಡೆಸೆನ್ನನು

ಇರುಳು ಕತ್ತಲೆಯ ಗವಿ ಮನೆ ದೂರ ಕನಿಕರಿಸಿ
ಕೈ ಹಿಡಿದು ನಡೆಸೆನ್ನನು

ಹೇಳಿ ನನ್ನಡಿಯಿಡಿಸು ಬಲುದೂರ ನೋಟವನು
ಕೇಳಿದೊಡನೆಯೇ ಸಾಕು ನನಗೊಂದು ಹೆಜ್ಜೆ
ಮುನ್ನೆ ಇಂತಿರದಾದೆ ನಿನ್ನ ಬೇಡದೆ ಹೋದೆ
ಕೈ ಹಿಡಿದು ನಡೆಸೆನ್ನನು

ಇಷ್ಟುದಿನ ಸಲಹಿರುವೆ ಈ ಮೂರ್ಖನನು ನೀನು ಮುಂದೆಯೂ
ಕೈ ಹಿಡಿದು ನಡೆಸದಿಹೆಯಾ
ಕಷ್ಟದಡವಿಯ ಕಳೆದು ಬೆಟ್ಟ ಹೊಳೆಗಳ ಹಾದು
ಇರುಳನ್ನು ನೂಕದಿಹೆಯಾ?

ಬೆಳಗಾಗ ಹೊಳೆಯದೆ ಹಿಂದೊಮ್ಮೆ ನಾನೊಲಿದು
ಈ ನಡುವೆ ಕಳಕೊಂಡೆ ದಿವ್ಯ ಮುಖ ನಗುತ

ಸಾಹಿತ್ಯ –  ಬಿ ಎಂ ಶ್ರೀಕಂಠಯ್ಯ

ಭಾವಾರ್ಥ..   

ಇದೊಂದು ಭಕ್ತಿ ಭಾವದಿಂದ ಕೂಡಿದ ಕವನ.  ದೇವರು ಇದ್ದಾನೋ ಇಲ್ಲವೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ  ಕವಿತೆಯನ್ನು ಹಾಡುತ್ತಿದ್ದರೆ ಎಂತಹವರೂ ಭಾವಪರವಶವಾಗಿಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ನಮಗೆ ಅರಿವಿಲ್ಲದೆ ಮನಸ್ಸು ಭಗವಂತನಲ್ಲಿ ಲೀನವಾಗಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಏನನ್ನೋ ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಮನಸ್ಸು ಮತ್ತೆ ಅದನ್ನು ಪಡೆಯಲು ಹಂಬಲಿಸುತ್ತದೆ. ಮನಸ್ಸು ಸಂಸ್ಕಾರಗೊಂಡು, ಹೊಸ ಚೈತನ್ಯ ಪಡೆಯುತ್ತದೆ.

ನಮ್ಮ ಬದುಕು ಪ್ರಕೃತಿಯೊಂದಿಗೆ ಮಿಳಿತವಾಗಿದೆ. ಪ್ರಕೃತಿಯೇ ನಮಗೆ ದೇವರು. ಇಲ್ಲಿಯ ಬೆಟ್ಟಗುಡ್ಡ, ಮರಗಿಡ, ನದಿ ಸರೋವರ, ಬೆಳಕು ಎಲ್ಲವೂ ನಮಗೆ ಪೂಜನೀಯ. ಬೆಳಕು ಜ್ಞಾನದ ಸಂಕೇತ. ತಮಸೋಮಾ ಜ್ಯೋತಿರ್ಗಮಯ ಎಂಬ ಆಶಯದಂತೆ ಕತ್ತಲು ತುಂಬಿರುವ ಈ ಬಾಳಿನಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಕೈಯನ್ನು ಹಿಡಿದು ನಡೆಸು  ಎಂಬ ಆರ್ತವಾದ ಬೇಡಿಕೆ ಈ ಗೀತೆಯಲ್ಲಿದೆ. ಕರುಣಾಳು ಬಾ ಬೆಳಕೇ, ಮುಸುಕಿದೀ ಮಬ್ಬಿನಲಿ ಕೈ ಹಿಡಿದು ನಡೆಸೆನ್ನನು .. ಪ್ರಕೃತಿಗೆ, ದೈವತ್ವಕ್ಕೆ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಶರಣಾದ, ಅಹಂಕಾರದ ಲವಲೇಶವೂ ಇಲ್ಲದ ಹೃದಯ ಇಲ್ಲಿ ಬೇಡುತ್ತಿದೆ- ಕೈ ಹಿಡಿದು ನಡೆಸೆನ್ನನು….  ಇಷ್ಟು ದಿನ ಸಲಹಿರುವೆ ಈ ಮುರ್ಖನನು ನೀನು ಮುಂದೆಯೂ ಸಲಹಲಾರೆಯಾ ನನ್ನನು ? ಕವಿಯು ತನ್ನನ್ನು ತಾನೂ ಅಂದರೆ ಮಾನವನನ್ನು ಮುರ್ಖನೆಂದೂ , ಸಣ್ಣವನೆಂದೂ  ಭಾವಿಸುತ್ತಾನೆ. ಇಷ್ಟು ದಿನ ಕರುಣೆಯಿಂದ ಕಾಪಾಡಿದ ಹಾಗೆ ಇನ್ನು ಮುಂದೆಯೂ ಮುನ್ನಡೆಸುವಂತೆ ಜ್ಞಾನವನ್ನು, ಬೆಳಕನ್ನೂ  ಬೇಡುತ್ತಾನೆ.  ತಾಯಿ ತನ್ನಮಗುವಿನ ತಪ್ಪು ಒಪ್ಪುಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಮನ್ನಿಸಿ ಕೈ ಹಿಡಿದು ನಡೆಸುವಂತೆ ಕಷ್ಟದಡವಿಯ ಕಳೆದು, ಬೆಟ್ಟ ಹೊಳೆಗಳ ದಾಟಿಸಿ, ಇರುಳನ್ನು ಅಂದರೆ ಅಜ್ಞಾನವನ್ನು ನೂಕಿ ಬೆಳಕನ್ನು ತೋರುವಂತೆಯೂ ಬೇಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ಬಿ. ಎಂ. ಶ್ರೀ ಅವರು ಅನುವಾದಿಸಿದ ಈ ಕವನ ಕನ್ನಡ ಭಾವಗೀತಾ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಸುಪರಿಚಿತವಾಗಿದೆ.

The Original by John Henry Newman (1801-90), composed in 1833

Lead, kindly Light, amid the encircling gloom 
Lead thou me on; 
The night is dark, and I am far from home, 
Lead thou me on. 
Keep thou my feet; I do not ask to see 
The distant scene; one step enough for me.
I was not for ever thus, nor prayed that thou 
Shouldst lead me on; 
I loved to choose and see my path; but now 
Lead thou me on, 
I loved the garish day, and, spite of fears, 
Pride ruled my will: remember not past years.
So long thy power hath blessed me, sure it still 
Will lead me on, 
O’er moor and fen, o’er crag and torrent, till 
The night is gone; 
And with the morn those angel faces smile, 
Which I have loved long since, and lost awhile.